Als de paardebloemen pluizen...

Een van de dingen waar je mee te maken krijgt als je bijen op afstand houdt, in ons geval in Frankrijk, is dat je niet van week tot week kan kijken hoe het met je volkje  gesteld is. Dat betekent een winter vol mitsen en maren en afvragen of je alles wel goed hebt gedaan om ze de winter goed te laten doorstaan. Zeker als je in je achterhoofd hebt dat het de vorige keer niet goed gegaan is en niet weet of dit door onervarenheid of gewoon door domme pech kwam.

Bloeiende fruitbomen in FR

Dus na lange winter is het net alsof je een postcodeloterij tegemoet gaat om te zien of je dit keer wel in de prijzen bent gevallen. En zoals je weet is het win-percentage bij dit soort loterijen altijd erg gering. Dat klinkt negatief maar hangt vooral samen met de eigen onervarenheid. Dus om de kennis te spekken gestart met de vervolgcursus op de ‘eigen ‘schans in Hilversum; En onder leiding van onze verse voorzitter Bart met buitengewoon gedegen kennis is het goed vragen stellen! In deze cursus gaat het om vooral goed de omgeving te leren observeren, drachtplanten te herkennen, met elkaar samen te werken en in elkaars kasten te kijken. En vooral leren benoemen wat we nou daadwerkelijk zien. Want het is niet altijd even duidelijk wat er zien is onder die grote wriemelende massa bijtjes die van het ene raat maar de andere rennen. Ook het herkennen van de koningin die ongemerkt is een opgave als beginnend imker. Het is een keer gelukt; maar dat hing vooral samen met het feit dat we doppen gingen breken en er een aantal koninginnen tegelijk uitliepen. Wat een prachtig moment was. Met name de reactie van het volk, waarbij het gezoem tot grote hoogte steeg toen we de koninginnen in het volk terugzetten om het volk tot verkiezing over te laten gaan en zelf hun geschikte koningin uit te laten kiezen. 

De bijtjes van Wilma met moerdoppen

Dit was vorig jaar in mei, om te voorkomen dat de bijen van mede-imker Wilma niet over zou gaan tot zwermen. Wilma houdt van, net als ik, natuurlijke imkeren en koos daarom voor deze zoek-het-zelf-uit methode. Het aloude imkergezegde ’als de paardenbloemen pluizen, gaan de bijen verhuizen’ maakt dat we, onderweg naar Frankrijk, straf turen naar de bermen om te zien of in FR de paardenbloemen al verder zijn dan in NL en of er al pluis te zien is. Want ook al is het nu april, in hoeverre loopt het seizoen ten opzichte van Nederland hier vooruit? Is het volk misschien daar niet veel vroeger tot ontwikkeling gekomen en is het misschien al gaan zwermen? Aangekomen blijkt dat het door ons betitelde ‘dynamische’ weertype (lees niet altijd zonneschijn) uit onze omgeving er ook voor heeft gezorgd dat de volkjes nog zijn niet uitgevlogen. En, nog fijner, om te zien dat ze goed de winter hebben doorstaan! 

Op de vliegplank zien wel wat vreemde witte kiezeltjes. Bij nader inspectie blijkt dat kalkbroed te zijn: ook iets wat door dit wisselende weer type, of wel veel vochtigheid, kan worden veroorzaakt.  Zodra het weer het toelaat en het kwik boven de 15° is gestegen gaan we aan de slag om te zien wat we kunnen betekenen voor onze bijen. Goed ingepakt want onze zwarte bijtjes zijn pittige tantes. Als het ze niet zint openen ze de aanval als een stel woeste spitfires. Wat uiteraard kan resulteren in steken op diverse minder goed bedekte plaatsen. En ze weten altijd de weg te vinden via elk piepklein openingetjes in  je imkerpak, wat mij vorige keer gebeurde. 

Een nieuwe schuifla schilderen met lijnzaadolie

Na de aangetaste kast iets te hebben gekanteld zodat overtollige condens naar buiten kan lopen ook daar de schuiflade er even uit. Bij de andere kast plaatsen we er een: daar zat een vaste bodem. Veel handiger. Met name voor nu om te zorgen voor meer ventilatie en zo hopelijk de omstandigheden te verbeteren tegen het kalkbroed. Maar ook voor straks bij het varroa-tellen tussendoor. De kasten maken we niet helemaal open. Ook net geleerd: een belangrijke boosdoener bij bijenteelt: de imker. Dat betekend zoveel mogelijk stress vermijden en niet te veel in de kast roeren. Dat spreekt aan, want een bekend thema. Stress is ongezond, voor iedereen. Ook voor de bijtjes. Dus na het vlug spieken vanonder de met theedoeken toegedekte raten, plaatsen we een tweetal nieuwe kunstraten na het laatste raam met voer het dichtste bij ‘t broed (ook net geleerd), halen we de sluitblokken eruit en plaatsen een verse HK erop voor de broodnodige ruimte.

De dames werken rustig door en laten ons helpen. Tot er een zeurkous komt drenzen, zeuren en zoemen net zolang totdat ze er van verzekerd is dat we zijn opgehoepeld. Waarbij ze trouw voor ons huis wacht en ons waarschuwt weg te blijven elke keer als we even naar buiten komen. Pas als ik heb gedoucht ben ik onherkenbaar en laat ze me met rust. Mijn man is nu het haasje tot ze het zat is en op huis aan gaat. De rust is weer gekeerd en het stuifmeel en nectar halen is in volle gang. Op naar een volgend moment. Straks weer naar NL om daar de cursuskast op de schans te gaan overzetten naar een Dadankast en nog meer te leren over de wondere wereld van de bijen.

Filmpje van onze bijenschans Corversbos, heb ik gemaakt voor een bezoek van een lagere school.
De koningin die uitloopt is die van Wilma!

'De krantenmethode' is een bijenblog voor het verenigen van ideeën en uitwisseling van leermomenten. Dit bijen-belevings-blog is gemaakt door Claudia De Vos. Sinds 2017 houd ik mij bezig met imkeren en heb hiervoor de basiscursus op de bijenschans het Corverbos gedaan. Dit jaar doe ik de vervolg cursus met o.a. koninginnenteelt. Ik heb samen met mijn man twee (Dadant) kasten in Frankrijk en een "zorg' kast op de schans. Binnenkort komt daar een eigen kast bij.